Depresja, czyli - zjedz makaron!

Drodzy, szanowni "Czytacze" :)

Jako, że depresja długo była tematem nie poruszanym, a obecnie, pojęcie o niej dopiero narasta /w żółwim tempie/, 

mało osób wie i rozumie ten problem. 

Zmagamy się ze sobą dniami i nocami, mamy w głowie miejsce własnych tortur, myśli nie dają nam chwili 

spokoju... a tymczasem słyszymy teksty, które nam zdecydowanie nie pomagają. Czasem, wręcz, działają dołująco, 

ponieważ zaczynamy się czuć winni, negatywnie oceniani, a nade wszystko - zupełnie nie rozumiani.

Swoją drogą, to, że inni nas nie rozumieją, też potrafi się przyczynić do stanu depresyjnego.

Outsiderzy, niedopasowani do pseudo-norm, ci, którzy zawsze są poza grupą - jest nas mnóstwo.

Ale, wracając do tematu podstawowego... Co zazwyczaj słyszymy?                                                    

Rozumiem, że wiele osób chce pomóc, niepokoi ich stan kogoś borykającego się z depresją.

Jednak - jak ze wszystkim - to kwestia umiejętności, a przede wszystkim, poznania tematu.

Co mówić, a czego nie?

  NIE MÓWIĆ                                                                    CO  MÓWIĆ

- Ogarnij się!                                                                  - Jestem z tobą.

- Przestań się użalać.                                                    - Wiem, że cierpisz.

- Uśmiechnij się.                                                            - Jak mogę ci pomóc?

- Inni mają gorzej!                                                         - Nie wiem, co czujesz, ale szanuję to.

- Jesteś leniem!                                                              - Nie zostawię cię.

- Wyjdź do ludzi.                                                            - Nie poddawaj się, wyjdziesz z tego.

- Mam dosyć twojego zrzędzenia!                              - Jesteś dla mnie bardzo ważną osobą.

- Na psychoterapię i do psychiatry chodzą wariaci!      - Koniecznie idź do specjalisty.

Osobom w kryzysie tego typu, bardzo potrzeba wsparcia. Nie suchych pogadanek, czy strofowania, ale akceptacji ich.

Takimi, jacy są. Potrzebują wysłuchania, czasem, po prostu, bycia przy nich, przytulenia, pomocy w różnych sprawach.

Czasem i w znalezieniu sprawdzonych specjalistów. 

Pozdrawiam

W